Tijdens de Corona lockdown heb ik met mensen in mijn omgeving de verwachting uitgesproken dat na de lockdown “de wereld wel zou veranderen”. We verwachten een verandering in leefwijze en anders omgaan met de kostbare tijd die we met elkaar hebben.
Gedurende de lockdown konden we elkaar niet ontmoeten zoals we gewend waren en hebben we andere manieren van ontmoeten snel moeten leren. Zoom, Google Duo en Teams. Toen ik vroeg hoe ik aan Teams kon komen aan mijn vertrouwde ICT-leverancier Rene, zei hij: “dat heb je al, Joke”. Okee, wist ik niet, dan snel ermee aan de slag en gewoon doen.
Het was inderdaad even wennen, maar in de eerste weken hebben we alle overleggen met de coöperaties Helpgewoon online kunnen doen met allerlei verschillende media en kanalen. Maar met meer tijd, want de reistijden waren niet meer nodig en konden besteed worden aan contact met elkaar. Coöperatieleden spraken de hoop uit om elkaar weer snel te zien, want “we missen elkaar wel”. Hartverwarmend om te horen!
En met samenwerkingspartners snel een Teams overleg plannen, kort overleggen en weer door. En de hoop uitspreken om elkaar weer snel live te zien. Ook weer een warm gevoel achterlatend.
Allereerst de files. Op de eerste woensdag na het opheffen van de lockdown heb ik weer uren in de file gestaan en redde ik het laatste overleg niet meer door de opstoppingen op de weg. De eerste keer dat ik tegen mezelf zei: dit zouden we toch niet meer doen na de lockdown?
Ten tweede de overleggen die onnodig zijn, besluiteloos, niet voorbereid en zonder oog te hebben voor de gesprekspartners. Ergens had ik de hoop dat iedereen zou leren dat online vergaderen anders is, intensiever, persoonlijker, effectiever. Ik zie nog steeds mensen in een ruimte praten zonder te kijken naar het scherm of de camera en volledig in hun eigen verhaal zitten zonder verbinding met de online gesprekspartners. En opnieuw zeg ik: dit zouden we toch anders moeten doen en niet meer zo?
Ten derde het besef dat niet iedere taak zinvol is en sommige mensen onnodig anderen belasten. Ook dan besef ik: dit moeten we niet meer willen, maar blijkbaar is er meer nodig dan Corona om dit fenomeen te veranderen.
In ieder geval 4 dierbare maanden met mijn geliefden.
De geboorte van mijn kleinzoon die nu met zijn vrolijkheid en lieve lach ieders hart steelt en zo veel rijkdom brengt in ons leven. Mijn dochter die door moeder te worden zo veel heeft geleerd en ervaren in een korte periode. En ondertussen ook haar afstudeertraject bijna heeft afgerond. Zo trots op haar.
Mijn andere dochter die door Corona noodgedwongen lang thuis in Nederland was, en een stukje rust kon vinden in haar zwervende bestaan in de afgelopen jaren. In het profvoetbal maakt zij grote stappen maar het vraagt ook offers van haar. Dat zij door de lockdown veel kon genieten van haar pasgeboren neefje was mooi om te zien.
Daarnaast het nieuwe ontmoeten waarbij keer op keer het verlangen wordt uitgesproken om elkaar even aan te raken, al is het met een handdruk. Vreemd om elkaar niet aan te raken, terwijl je van binnen wel de hartelijkheid en warmte voelt naar elkaar.
En als laatste de keuze om vanaf nu mijn tijd anders in te delen. Meer tijd en aandacht voor alles wat echt belangrijk is in mijn leven. Samen met alle mensen die belangrijk zijn voor mij. Voel je je aangesproken door het laatste? Dan ben jij ook belangrijk voor mij.
Joke van der Schoor
Juli 2020
